Και ξαφνικά ήρθε εκείνος.
Τον διέκρινες μέσα στο πλήθος και χάθηκες μέσα στα μάτια του. Ένιωθες τα πόδια σου να τρέμουν και η καρδιά σου χτυπούσε τόσο δυνατά που νόμιζες πως μπορούσαν να την ακούσουν όλοι τριγύρω.
Τον γνώρισες.
Μιλήσατε και σε κάθε του λέξη ερωτευόσουν τα πάντα πάνω του, τον τρόπο που μιλούσε, την χροιά της φωνής του, το γέλιο του και πάνω από όλα ερωτεύτηκες τον τρόπο που σε κοιτούσε. Σε κοιτούσε και ένιωθες πως έβλεπε κάθε ρωγμή στην καρδιά σου. Και κάπου εκεί ήξερες ήδη ότι την πάτησες. Ας είχες πληγωθεί, ας ήταν η καρδιά σου χίλια κομμάτια.. Τον κοιτούσες και ήξερες πως εκείνος θα ενώσει ξανά τα κομμάτια σου.

Υ.Γ. να με αγαπάω..

Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Σκέφτομαι όσα έχω περάσει.
Άνθρωποι που έλεγαν πως θα μείνουν για πάντα και τώρα λείπουν.
Φιλίες που θα κρατούσαν για παντοτινά και τώρα μετά βίας λέμε ένα "γεια".
Προσβολές που τάχα δεν άκουσα. 
Στιγμές περνάνε από το μυαλό μου και ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου.
Σκέφτομαι, ξανά και ξανά. βλέπω θαμπή την εικόνα μου. Θαμπή. Τι έγινε; Τι έφταιξε; Κλαίω.
Συνειδητοποιώ ότι έμαθα να αγαπάω τους άλλους, να φροντίζω τους άλλους, να ασχολούμαι με τους άλλους. Έπαιξα όλους τους ρόλους..της κακιάς, της καλής, της φίλης, της αδερφής.. εκτός από τον βασικότερο ρόλο. Τον βασικότερο απ’ όλους. Εκείνον του εαυτού μου.
Δεν θυμάμαι κανέναν να μου είπε πώς να αγαπάω τον εαυτό μου πρώτα και μετά όλους τους άλλους.
Και εδώ είναι το σημαντικότερο.
Να με αγαπάω. Ίσως ακούγεται εγωιστικό, μα δεν είναι.